Martwy lub żywy, idziesz ze mną - recenzja RoboCop: Rogue City

RoboCop: Rogue City - recenzja gry (PS5)

Otrzymanie kopii recenzenckiej od firmy Teyon w żaden sposób nie wpływa na odbiór i ocenę gry. Tekst został w 100% oparty o moje własne doświadczenia z ww. tytułem (20h rozgrywki).

Służyć zgodnie z zaufaniem publicznym.
Chronić niewinnych.
Stać na straży prawa.

Do dwóch razy sztuka

Tytułom opartym na filmowych licencjach przypięto łatkę crapów, produkcji stworzonych na szybko, bez ładu i składu. Ot, by wydać na fali danej marki. Chciałbym napisać do trzech razy sztuka, ale już przy drugiej próbie krakowski Teyon pokazał, że polski gamedev umie w gry, a otrzymana licencja może zostać wykorzystana w 100%. I to z wielkim poszanowaniem materiału źródłowego!

Gracze i gamerki <rozbrzmiewa utwór (który błędnie nazywany jest Main Theme) Rock Shop - Basil Poledouris / OS by B.P. RoboCop>, oto RoboCop: Rogue City. Najnowsze dzieło ww. studia, które zostało wydane na PC (Windows), PlayStation 5 oraz Xbox Series S/X.

Chciałbym napisać najszczersze dziecięce „Wow!” (jako spełnienie młodocianych fantazji o byciu Super Gliną), ale muszę pohamować swoje wewnętrzne ja i zaserwować Wam tekst na najwyższym poziomie. A jest o czym „opowiadać”! Wydarzenia rozgrywające się w Robo umiejscowił bym gdzieś po drugiej części filmu. Produkcja charakterystycznego antagonisty z filmowego sequela ruszyła pełną parą (Enforcment Droid - 209), a do programu RoboCop 2, jak wiemy z filmowej produkcji z 1990 roku, włączono transplantację mózgowia skazanych na karę śmierci (w tym Caina).

W Detroit dalej szaleje przestępczość, a na horyzoncie pojawia się Nowy Gracz, którym okazuje się nie kto inny, a … <błąd systemu> <restart>… i mega-korporacji Omni Consumer Products … <błąd systemu>… toczy się wątek związany z dawnym, ludzkim życiem Alexa James’a Murphy’ego <krytyczny błąd> <restart systemu>.

Detroit City

Jeśli graliście w Terminator: Resistance, to możecie po części domyślać się, co finalnie otrzymacie i w tej wypowiedzi nie znajdziecie żadnego negatywnego wydźwięku. Bo tak naprawdę jeżeli część z Was stwierdzi, że ma do czynienia z dobrą grą, to bez żadnego „ale” przytaknę. Tak samo kiedy druga cząstka bez ogródek oświadczy, że obcuje z crapem, sytuacja będzie podobna. Nie jest to rewolucja, a tym bardziej ewolucja. Znany teyonowski gameplay przeniesiono i dostosowano do nowego uniwersum. Przytoczę to, co na początku tej recenzji - RoboCop: Rogue City nie jest bardzo dobrą grą. Nie jest też średnią. Jest to dobry kawał kodu z bardzo dużym, wręcz olbrzymim, poszanowaniem materiału źródłowego.

Rozgrywka na swój sposób jest emocjonująca, ale zarazem monotonna. Pewnych rzeczy związanych z filmową licencją i chęcią ich odwzorowania nie przeskoczymy. Jesteśmy cyborgiem, który kieruje się nie tylko dyrektywami, ale również tym co wyznawał sam Murphy. Mamy stać na straży prawa, a do jej realizacji sami sobie wyznaczymy drogę. Wracając, poruszanie się RoboCopem jest autentyczne. Czuć ciężar postaci, a co za tym idzie, nie oczekujecie dynamiki w przemieszczaniu się, której oczywiście nie zabrakło w eliminacji wrogów. System oznaczania przeciwników jest fenomenalny! Dołóżmy do tego typowe mechaniczne ruchy bronią oraz pluciem ołowiem z kultowego Auto 9 i nie tylko.

Zaskoczyła mnie ilość dostępnych środków ostatecznej pacyfikacji oraz możliwość modyfikacji służbowej broni poprzez wymianę płyt omni i dodawanie do nich chipów. Według mnie to chyba pierwszy taki tytuł, gdzie bycie OP nie dość, że jest wskazane, a wręcz wymagane i daje dużo satysfakcji. Nie myślcie tylko, że jesteśmy niezniszczalną maszyną do (muszę to napisać w stylu amerykańskim) zaprowadzania „dyplomacji”. Wraz z rozwojem wydarzeń pojawiają coraz to nowsi, urozmaiceni adwersarze, którzy niestety inteligencją nie grzeszą. Koniec końców, mimo wspomnianego mankamentu, zdarza im się napsuć krwi.

Zaufanie wśród społeczeństwa

Za wykonywanie zadań głównych i pobocznych zyskujemy punkty doświadczenia. Jeśli tak jak ja uwielbiacie „wąchać” wszystkie zakamarki, to znajdziecie porozrzucane tu i tam dowody zbrodni, które tylko przyspieszają ich zbieranie. Pozwoli to na szybsze inwestowanie w poszczególne drzewka rozwoju. Tych jest niedużo, ale każde dodaje pewne profity, które mają, kolokwialnie pisząc, „takie o” przełożenie na rozgrywkę. Grając po prostu nie odczuwałem aż takiego progresu. Znajdziecie tam np.: oznaczenie na mapie skrytek gangów, zadań pobocznych czy możliwość uzupełnienia paska zdrowia w pobliskiej skrzynce elektrycznej. To nie wszystkie, ale wybór należy do Was. Inwestowałem w <szumy>, co pozwoliło <błąd> w dialogach. <error code 43> Uważam, że <restart systemu>

<ponowne włączenie> Wracając do licencji, a zarazem poruszając temat miasta, które jest teatrem naszych działań patrolowo-interwencyjnych. Co łączy ze sobą jedno i drugie? O tym parę zdań dalej. RoboCop: Rogue City nazwałbym produkcją zamkniętą. Znajdziemy jedną lokację (Detroit) półotwartą, reszta, jak wspomniałem, jest zamknięta. Hub stanowi posterunek.. Dlaczego akurat komisariat? O odpowiedź nie trudno, RoboCop = funkcjonariusz. Jest to „dom”, do którego wracamy po każdej misji. Czekają tam na nas dodatkowe notatki do zebrania, drobne zadania od policyjnej „rodziny” i ewaluacja SuperGliny. Co to takiego? Każda główna misja jest oceniana (zsumowane punkty min.: czy uratowaliśmy wszystkich zakładników, ile dodatkowych zadań udało nam się wykonać itd.), a całość zwieńczona jest rozmową z policyjnym psycholog. I na tym poprzestanę, więcej nie zdradzę. Po prostu przekonajcie się sami.

Na sam koniec to, co obiecałem na początku akapitu - licencja. W posterunku spotkamy wiele znajomych twarzy, min.: sierż. Warren’a „John’a” Reed’a (Robert DoQui) czy patrolową partnerkę Alexa, Anne Lewis (Nancy Allen, głos Kosha Engler) i wiele innych. Nie zabrakło Peter’a Weller’a i jego charakterystycznego robotycznego głosu. Aktor ma prawie 80 lat, a jego intonacja i barwa głosu brzmią niczym żywcem wyjęte z filmów. Miazga!

Ciemna strona miasta

Przechodzimy do mojej chyba ulubionej części, gdzie mogę zaskoczyć Was swoim podejściem do danego tytułu, przemyśleniami oraz „ochami” i „achami”. Na pierwszy ogień audio. Jak dobrze wiecie, w swoich recenzjach kładę nacisk na sferę związana z dźwiękami wszelakimi. O ile broń, otoczenie, a tym bardziej reszta udźwiękowienia jest dobra, a nawet bardzo dobra, to przybrzmiewajacych autorskich utworów nie pamiętam. Oczywiście w pierwszych minutach rozgrywki i kluczowych momentach nie mogło zabraknąć charakterystycznej kompozycji z filmu, która daje przysłowiowego kopa. Jak wyżej wspomniałem, oprócz możliwości zobaczenia znanych filmowych postaci, to również je usłyszymy. W tym przerażające dźwięki ED-209 wydobywające się z masywnej kolumny umiejscowionej w górnej części korpusu.

Oprawa graficzna RoboCopa jest nierówna. To nie tak, że jest brzydka (jest wręcz odwrotnie! Unreal Engine 5 „robi robotę”!), ale bywają momenty gdzie patrząc się na dwa screenshoty mam wrażenie, że dany etap, lokację czy element wykonywały dwie różne ekipy. Ulice Detroit nocą mienią się neonami, za dnia realistycznymi odbiciami w kałużach. Są odtworzone tak, że przechadzając się po nich czujemy bijącą nędze, rozpad i strach, ale… Pomijając to, co oferują zadania, brakuje mi większej interakcji z otoczeniem. Co po ulicach i całej klimatycznej reszcie wyciągniętej wprost z filmu, skoro jest… hmm, nie nijak, ale najzwyczajniej ubogo. Tu i tam ktoś prowadzi rozmowę, ale nikt poza przeciwnikami nie porusza się po lokacjach. Wszyscy wykonują jakieś czynności, ale statyczne. Liczyłem na więcej.

Przechodząc dalej, zaskoczę Was, ponieważ grałem w trybie jakości. Skąd u mnie taka zmiana podejścia do ilości klatek na sekundę i grafiki? Gra automatycznie uruchomiła się we wspomnianych ustawieniach. Nie mogłem pohamować swojej ciekawości i zmieniłem na ten drugi, wydajności, który wypalił mi oczy. Różnica była, bądź co bądź, kolosalna (oczywiście na minus). Wracając do nierówności graficznej. Pięknie wymodelowany główny bohater, a nijakie modele postaci trzecio, a nawet drugoplanowe. Etap z kamieniołomami jest fenomenalny pod względem wizualnym (powyżej/poniżej znajdziecie odpowiednie ujęcie z gry), tak samo jak dzielnica, w której mieści się Metro West Precinct. W kontrze stoją doczytujące się bądź słabej jakość tekstury, czy drewniane animacje podczas przerywników.

Na sam koniec błędy, które całe szczęście nie wybijały mnie z rozgrywki. Niestety trochę ich było, a mowa tu o lewitującej patrolowej partnerce, przeciwniku, który się zaciął bądź wykonywał dziwne ruchy. Zdarzyło się, że włosy oraz korony drzew dziwnie „falowały” na tle tego, co było za nimi. Najlepsze zostawiam na koniec. Po pierwsze, szyby niszczą się dopiero przy określonej odległości. Jeżeli jesteśmy centralnie przed nimi, to pociski przelatują nie niszcząc ich. Po drugie, dziury po kulach. Znikają po wystrzeleniu pewnej ilości pocisków, tak by pojawiły się nowe, świeże. Ostatni, czyli znikające ciała zabitych wrogów. Wiem, wiem, błędy wieku dziecięcego i zapewne to wszystko naprawią stosowne aktualizacja.

17.11.23 r. - pobrałem najnowszą łatkę (1.002.000). Bug z szybami został poprawiony. Niestety napotkałem następujące problemy:

• Posterunek policji, tuż przed samym końcem, gra się zawiesiła. Pomogło ponowne uruchomienie,
• Etap w kanałach, podczas wybuchu dwóch granatów bug związany ze spadkiem klatkarzu do ~15/20. Po wyjściu z pomieszczenia gdzie doszło do detonacji, ilość fpsów wróciła do tej właściwej.

To martwy czy żywy?

Najnowsze dzieło polskiego Teyonu będzie ciężkie do podsumowania. Z jednej strony pieczołowitość, której studiu nie da się odmówić.. Bo tak naprawdę już na pierwszy rzut oka widać, że podczas tworzenia RoboCop: Rogue City włożono sporo serca. Dołóżmy do tego nostalgię, jak dla mnie wciągający główny wątek i zadania poboczne oraz całkiem, całkiem oprawę audio-wideo. Z drugiej, duże fale przeciwników, które potrafią wymęczyć oraz wszystko to, co wyżej wymieniłem.

To średniak i w żaden sposób mu to nie ujmuje. Werdykt? Jeśli tak jak ja lubicie, najzwyczajniej na świecie, dobre gry, przy których chcecie miło spędzić czas i nie oczekujecie poziomu AAA, a Terminatora: Resistance podobał się Wam, to sięgajcie bez zastanowienia. Teyon umie w gry i to nie byle jakie! Czekam na ekranizację pierwszego Predatora z Arnold'em Schwarzenegger'em!