Niesamowity Człowiek Pająk - recenzja Spider-Man 2

Recenzja gry na PS5

Zakup własny. Tekst został w 100% oparty o moje własne doświadczenia z ww. tytułem (30 h).

PlayStation Studios nie rozpieściło w 2023 roku posiadaczy PS5. Nowa przygoda pajęczego bohatera ze stajni Marvel to tak na dobrą sprawę jedyna, wydana przez studio first party Sony, gra na konsole. Wiadomo, na każdego wydawcę przychodzi czasem moment przestoju w cyklu wydawniczym i tym razem padło na Japończyków. Ale nie ma tego złego, śmiało można napisać, że Spider-Man 2 to najlepsza gra stworzona przez wewnętrzne studio japońskiej firmy w obecnym roku. Trochę to złośliwe z mojej strony, ale dodam, że to jednocześnie jedna z najlepszych gier 2023.

Z wielką mocą przychodzi… a zresztą

To chyba najbardziej wyświechtany początek jakiejkolwiek recenzji gry, komiksu czy filmu z Peterem Parkerem w roli głównej. Więc oszczędzę wam tego i przejdę prosto do meritum. To jest piękna, satysfakcjonująca, kompletna i emocjonująca przygoda Człowieka Pająka. Wzorowy, aczkolwiek bardzo bezpieczny sequel hołdujący w pełni zasadzie bigger, better & more badass. W każdym aspekcie nowy Spiderman jest lepszy od swoich poprzednich części. Gra, do której ciężko się przyczepić i znaleźć coś co się nie wyszło. Nie oznacza to, że wszystko się udało.

Historia zaczyna się jakiś czas po wydarzeniach z solo przygody Milesa Moralesa. Ten kończy właśnie szkołę średnią i szykuje się do koledżu, łącząc swoje zwykłe życie ucznia z tym niezwykłym superbohaterskim. Peter zaś stara się wiązać koniec z końcem, próbując zarobić pieniądze na spłatę hipoteki podejmując się pracy jako nauczyciel w szkole, do której uczęszcza Miles. Pierwszy dzień pana Parkera jako belfer zakłóca jednak pojawienie się Sandmana, który nie wiedzieć czemu postanowił zrównać Nowy Jork z ziemią, a dokładniej zasypać go piaskiem. Jesteśmy świadkami świetnych scen filmowych płynnie przechodzących do rozgrywki, które powinny na każdym zrobić wrażenie. I to według mnie nie udało się w stu procentach. Wszystko psuje doznania efekt pyłu otaczający dzielnice, przez co nie doświadczamy piękna grafiki, która w późniejszych etapach gry będzie robić nie lada wrażenie.

Uwierzcie mi, początek produkcji, jakkolwiek efektowny w swoim założeniu, nie pokazuje w pełni tego z czym będziemy mieli do czynienia. Gry od studiów PlayStation zawsze gwarantują przynajmniej świetna grafikę i tu nie mowy o jakimkolwiek zawodzie. Insomniac Games już w poprzednich swoich dziełach pokazało, że jeżeli chodzi o doznania wizualne to są w topie deweloperów. Ponownie pory dnia w wirtualnym Nowym Jorku są z góry określone, co daje bardzo dopracowane efekty wizualne. Miejscami widoki miasta ocierają się o fotorealizm. Nie mogąc doczekać się nowego Spidermana odświeżyłem sobie pierwszą część w wydaniu Remastered i różnica jest kolosalna. W nowej grze nawet będąc bardzo wysoko możemy dostrzec ruch uliczny, miasto rozciąga się hen daleko po horyzont bez żadnej mgły kryjącej niedomagania sprzętu. To, co jest bardzo daleko, wygląda nadal ostro i szczegółowo. Po prostu pięknie! To benchmark dla gier na PS5, pokazujący jak wielka moc drzemie w tej konsoli kiedy tylko potrafi się ją z niej wykrzesać. Do tego dochodzi pełne wykorzystanie dobrodziejstw dysku SSD, dzięki któremu nie doświadczamy żadnych ekranów ładowania, nawet podczas szybkiej podróży. Rzadko kiedy z niej korzystałem co prawda, bo miasto i poruszanie się po nim sprawiało mi masę frajdy. Gdyby gra polegała tylko na bujaniu się na pajęczynie po NY to nadal byłoby to satysfakcjonujące.

Fast travel wykorzystywałem jedynie pod koniec rozgrywki, kiedy czyściłem mapę ze znajdziek i zadań pobocznych, których wydaje mi się jest podobna ilość jak w poprzednich grach. Każda z nich jest ciekawa i nie sprawia wrażenia sztucznego wydłużania gry. Może jest tak za sprawą dawkowania ich w miarę rozwoju fabuły? Nie dostajemy od razu dostępu do wszystkich questów, dzięki czemu ikonki na mapie nie przytłaczają. Obecne jak najbardziej są również misje poboczne, które warto robić. Część z nich kontynuuje wątki z poprzednich gier. Są również całkiem nowe mini opowieści, które według mnie zapowiadają dodatki albo wydarzenia w kolejnej przygodzie ścianołaza.

Delikatnych zmian i tuningu zaliczyła walka. Podstawowe założenia nie zmieniły się wcale, natomiast to co twórcy wprowadzili bardzo dobrze rozwija idee z poprzednich gier. Do dyspozycji mamy stare zdolności Pająków, znane z poprzednich gier, ale dostaliśmy również i nowe. Cieszy mnie, że twórcy poszli drogą nie wprowadzania amnezji bohaterom. Same potyczki to dynamiczne walki, których choreografia godna jest najwyższych honorów.

Produkcja nie stroni niestety od błędów. Kilka razy musiałem zaczynać ponownie od punktu kontrolnego bo nie działał przycisk rozpoczynający dalszą akcję. Innym razem postać przestawała reagować na działania pada i zwyczajnie parła przed siebie. Plus mniejsze bugi jak dziwne tekstury wiszące w powietrzu czy wrogowie wpadający w budynki. Możliwe, że w chwili kiedy czytacie tę recenzję może już nie być śladu po tych problemach, bo twórcy naprawili je w kolejnych łatkach.

Nie zmieni się natomiast co innego i o tym muszę napisać. Absurdy w tej grze wywaliły skalę. Wiem, że to gra o komiksowym bohaterze, pamiętam o tym, ale nawet w takich produkcjach należałoby choć trochę dbać o logikę. Bo jak patrzeć na sytuacje kiedy obaj Spidermani walczą z przeciwnikami, wykonując wyszukane kombosy i specjale, bijąc się często kilka minut, a Mary Jane kładzie każdego wroga jednym strzałem. Tych samych złoli, z którymi nasi bohaterowie się męczą ruda ślicznotka eliminuje bez problemu. Dalej, czy w tym mieście nie ma żadnych władz i wojska? Nowy Jork stoi w obliczu zagłady, a po żołnierzach ani śladu. Gdzie ta słynna amerykańska armia? Wszystko spoczywa na karku obu Pająków i panny Over Powered Watson.

W innej sytuacji Parker niemal ostatkiem sił walczy w wrogami, a Miles zamiast mu pomóc mówi, że musi lecieć do dziewczyny, bo ta jest w niebezpieczeństwie. Zamiast po jej uratowaniu wracać do swojego mentora to ten bajeruje w najlepsze. Takich przykładów jest masa i strasznie psuje to obraz poważnej historii jaką próbuje nam przedstawić Insomniac. Należy dbać o takie detale jeżeli twórcy chcą by gry były traktowane jako dojrzałe produkcje na równi z filmami czy serialami. Chociaż te też często walą prosto w oczy jakimś absurdem, że aż głowa boli.

Spiderman 2 zajął mi równe 30 godzin grania. Czy to dużo czy mało? Odnoszę wrażenie, że w sam raz. Gra mogłaby stracić dużo na dynamice gdyby wydłużyć ją, powiedzmy o kolejne 10 godzin. A tak dostaliśmy kawał fantastycznej gry, przy której każdą minuta sprawia przyjemność. Insomniac pokazało jak należy robić gry nowej generacji. Ich najnowsza produkcja robi kolosalne wrażenie! To jedna z najlepszych gier 2023 roku, ale jednocześnie to do bólu bezpieczny sequel. Kolejna numerowana część musi dać coś więcej od siebie, bo następnym raz to może okazać za mało.