Niezwyciężony (The Invincible) 2023 – recenzja gry

Recenzja gry (PC)

Otrzymanie kopii recenzenckiej od firmy 11bit studios nie miało wpływu na odbiór gry, a tym bardziej na ocenę tego tytułu. Łączny czas rozgrywki: 9,5h.

Ostatnio mam słabość do tytułów, których akcja rozgrywa się w kosmosie. Przy bardzo dużych produkcjach wydawanych tej jesieni, gdzie akcja wręcz wylewa się z ekranu, gra od krakowskiego studia zainteresowała mnie i nie wiedziałam, że tak bardzo potrzebuję produkcji w typie walking sim. Twórcy zauroczyli mnie i wciągnęli w wykreowany świat, do którego nieraz wracałam myślami.

Wędrówka, która nie nuży

Produkcja od krakowskiego studia Starward Industries, to dowód na to, że można zrobić świetną adaptację książki i do tego nie zanudzić gracza wędrówką przez nieznane. W tej recenzji postaram się to udowodnić, chociaż jest to rodzaj gry, którą uważam, że trzeba zobaczyć na własne oczy, a najlepiej samemu to przeżyć. Niezwyciężony jest adaptacją powieści Stanisława Lema o tym samym tytule, w wersji angielskiej jako The Invincible. I chociaż został podjęty bardzo trudny temat, to myślę, że dzięki wybraniu dość przystępnej powieści, z własnym wkładem twórczym, wyszło to naprawdę ciekawie.

Nogi bolą chodzić
A serce boli bić
Zachodźże ty świecie
Skoro masz zachodzić

Naszym bohaterem jest doktor Yasna, która jako biolożka, ląduje na planecie Regis III w momencie utraty łączności z czteroosobową grupą, która przebywa już na niezbadanym terenie. Naszym początkowym zadaniem jest znalezienie obozu oraz członków ekipy. Oczywiście nasz sprzęt ulega awarii, nie pamiętamy co się stało, więc początki w grze to zapoznawanie się z tym, co mamy dostępne oraz w jaki sposób możemy się poruszać po obcej planecie. Produkcja w ciekawy, ale nie frustrujący sposób, pozwala nam wczuć się w naszego bohatera i razem próbować zorientować się gdzie się znaleźliśmy i wpisać odpowiednie koordynaty do dziennika. Znajdziemy w nim mapę i krótką informację jaki jest nasz główny cel. W naszej wyprawie towarzyszy nam głos astrogatora Novika, który nieraz pomoże nam w trudniejszej sytuacji czy zasugeruje odpowiednie zachowanie.

Przewijające się przez cały czas rozmowy pomiędzy Yasną a Novikiem, to klucz do zrozumienia całej historii. Za pomocą wybieranych linii dialogowych możemy ukazać wybrany przez nas charakter, jaki ma nasza biolożka. Relacja pomiędzy dwoma bohaterami jest wykreowana fenomenalnie, słychać podejście czysto zawodowe aż do samego końca, chociaż w odpowiednich momentach obie strony wyrażają uczucia, które targają nimi przy bardzo trudnej misji. Gra aktorska stoi na niesamowitym poziomie i chociaż mamy jedynie dostępny język angielski (interfejs może być po polsku), to nieraz pozwoliła mi zrozumieć jak czuje się odgrywana przeze mnie postać.

Ta planeta nie należy do ludzi

Przygoda, której doświadczamy w tej produkcji, to z jednej strony jednoosobowa misja, z drugiej nie pozostajemy zupełnie sami, między innymi dzięki rozmowom obojga bohaterów. Wsłuchiwanie się w dyskusje, pozwalało nieraz w ogóle nie zauważyć monotonności w przemierzaniu nieznanych przestrzeni, czy powtarzaniu tych samych czynności, jak na przykład wspinanie się. Chociaż i tutaj schemat symulatora chodzenia bywał zrywany, gdy do dyspozycji dostawaliśmy łazik, który pozwalał nam się szybciej przemieszczać. Wracając jeszcze na chwilę do poruszania się, sposób chodzenia Yasny nie jest ociężały ani spowolniony. Pomimo tego że mamy na sobie, prawdopodobnie ciężki skafander i butle z tlenem, do tego różnego rodzaju inne drobne sprzęty, poruszamy się całkiem sprawnie, a nawet możemy przyspieszyć, chociaż wiążę się to z cięższym oddechem naszej bohaterki.

Pomimo tego, że w produkcji chodzimy bardzo dużo, to jednak czuć, że co chwila coś się dzieje. Odniosłam wrażenie jakby twórcy wiedzieli, że symulator chodzenia może ciężko się przyjąć, więc na różne sposoby starali się, by gra zajmowała naszą uwagę i nie nudziła. Cóż… wyszło świetnie. Do tego byłam zaskoczona, gdy w grze w ogóle pojawiła się jakaś cisza i moment „oddechu”, aż miałam ochotę sama spytać Novika, czy na pewno jest po drugiej stronie łącza.

Wszędzie piasek i skały, ale jakie to piękne

Gra jest piękna. I powinnam zakończyć tutaj opis, mam nadzieję, że same screeny świadczą o tym. Produkcja jest mocno liniową przygodą, ale dzięki temu, nie doświadczyłam większych problemów graficznych. Nieraz stanęłam nad urwiskiem by popatrzeć na niebo. Można dostrzec w produkcji pieczołowicie wykończone szczegóły rzeczy w obozowisku, terenu wokół, dłoni bohaterki, jaskiń czy po prostu nieba nad nami. Doświadczymy nieraz zmian pogodowych, burzy piaskowej, deszczu czy wiatru i to jedynie urozmaica oraz ubogaca doznania, jakie możemy znaleźć w tej produkcji. Twórcy na szczęście dodali tryb fotograficzny, dzięki czemu można uwiecznić każdy moment naszej przygody. Wszystko zamyka jedna ważna klamra - muzyka. Brunon Lubas, którego dzieła w większej mierze możemy usłyszeć z głośników, zasługuje na osobne oklaski, bo utwory wielokrotnie pomogły mi zatracić się w tym świecie.

Niezwyciężony, a jednak jest zwycięstwo

W The Invincible gra się lekko, przyjemnie a zarazem odczuwa się pustkę i niepewność gdzie kolejne kroki nas zaniosą. Jednak znajomość książki może nas delikatnie postawić przed faktem - znam zakończenie a jeszcze nie udało się zajrzeć na ostatnią stronę. Produkcja stawia w głównej mierze na opowieść i uczucie, że bierze się udział w naprawdę wielkim jak i niepokojącym odkryciu. W grze jest kilka zakończeń i to od naszych decyzji zależy, jak nasza historia się skończy. Niestety moje pierwsze przejście i finał zderzył się ze ścianą, bo niestety moja postać siedząc przy oknie nie chciała wstać a i mogłam patrzeć wieczność, nic by to jednak nie zmieniło. Po czterech próbach dałam za wygraną i wybrałam inną ścieżkę dialogową, co pomogło mi skończyć grę. W ostatnim patchu, zostało to naprawione, więc sprawdziłam również te zakończenie. Oczywiście sprawdziłam również inne możliwe drogi, ale nie będę o nich pisać.

Niezwyciężony pochłonął mnie całkowicie. I chociaż nie jest to długa produkcja, czułam się jakbym ponownie przeczytała kawał dobrej historii. Przygoda była wręcz rewelacyjna i pozwoliła mi odpocząć, po wielkich ostatnich premierach. Nie czułam znużenia podczas podróżowania i zwiedzania obcej planety, a wręcz fascynację, co znajdę za rogiem. Nieraz zatrzymywałam się, by spojrzeć na trzy satelity, z którego jeden był opasany przepięknym pierścieniem. Jest to kawałek bardzo dobrej polskiej gry, która myślę, że zasługuje na uwagę i niepotrzebnie odstrasza chodzeniem. Uważam, że jest to świetny debiut krakowskiego studia. Zdecydowanie: odnieśliście zwycięstwo.