Nawet jeśli nie lubicie niedźwiedzi i gier typu visual novel (które są uważane za samograje), powinniście zainteresować się produkcją o nazwie Danganronpa 1-2 Reload. Jest to zestaw dwóch gier: Trigger Happy Havoc oraz Goodbye Despair. Kolekcja dostępna jest jedynie na PlayStation 4 oraz PS Vitę, jednak osobno zostały wydane również na PSP oraz PC. Lubicie zatem dobrą fabułę, która w pewnym momencie jest zakręcona jak termos? Szanujecie japońskie gry i humor? Jeśli tak (lub nie), zapraszam do recenzji, w której skupimy się na dwóch pierwszych odsłonach serii Danganronpa.

Są to postaci. Postaci tak wyraziste, że każda z nich potrafi w swój sposób zostać przez nas zapamiętana. Obydwie części serii posiadają inną obsadę, ale w obu przypadkach jest ona po prostu prześwietna. Każda z postaci jest inna, ma swój charakter i o żadnej nie mógłbym powiedzieć, że jest nudna. Oczywiście zdarzają się bohaterzy irytujący czy po prostu denerwujący, ale przecież takie też muszą być. W każdej grze. Nie ujmuje to w żaden sposób całokształtowi. Jednak zapytacie pewnie – o co w tej grze chodzi? Już spieszę wszystko dokładnie wytłumaczyć, lecz musicie obiecać, że nie wyłączycie karty w przeglądarce. Zgoda? No to lecimy.

„Jak śmiesz mnie porównywać do dziecięcej zabawki!? Teraz jest mi przykro. Moje zdalne sterowanie jest tak skomplikowane, że nawet typy z NASA nie są w stanie zrozumieć jego działania.”

Ding dong! Właśnie odnaleziono martwe ciało waszego kolegi z klasy. Macie teraz trochę czasu, by przeprowadzić śledztwo, a potem spotkamy się na posiedzeniu klasowym. Obydwie gry polegają właśnie na tym. Uczniowie są zamknięci w szkole (Trigger Happy Havoc) lub na wyspie (Goodbye Despair) przez złowrogą maskotkę, która potrafi mówić. Jest nią Monokuma. Słowo monokuma powstało ze złączenia dwóch innych: monochrome (z ang. monochromatyczny) oraz kuma (z jap. niedźwiedź). W ten sposób powstał w moim przekonaniu jeden z najbardziej groteskowych antagonistów w całej historii gier. Monokuma zamyka grupę młodych ludzi w odosobnieniu i rozpoczyna morderczą grę, podczas której oni muszą siebie wzajemnie zabijać. Ostatni, który przeżyje, wygra i będzie mógł opuścić tzw. killing game.

Wszystko jest tak mocno oskryptowane i liniowe, że nie ma tu miejsca na jakiekolwiek wybory lub własne poprowadzenie historii. Próbując przeżyć prowadzić różnorakie śledztwa, przepytujemy innych, porównujemy narzędzia zbrodni. Mimo to nie widać aż tak bardzo, że to wszystko jest aż do bólu liniowe. A to dzięki właśnie Monokumie, który (która?) potrafi pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie oznajmiając, iż ma dla nas motyw do zabicia koleżanki z klasy. Groteska wylewa się wręcz z ekranu, gdy widzimy pluszowego misia, który trzyma karabin maszynowy lub śmieje nam się w twarz mówiąc, że „jest mu przykro z powodu czyjejś śmierci”. Tak naprawdę czerpie z tego ogromną satysfakcję, że udało mu się wciągnąć nas do morderczej gry.

Każde morderstwo jest zgoła inne. Popełniono je w innych okolicznościach przez różne osoby. Naprawdę trudno znaleźć wspólny mianownik dla nich wszystkich, ale muszę zaznaczyć jedną istotną rzecz. Mimo że jest to z pozoru niewinna visual novelka, jest pełna brutalności i ostrego języka. Idealnie obrazuje jak człowiek zachowałby się, gdyby był zamknięty w opuszczonej szkole lub na wyspie. Różne postaci reagują w inny sposób. Niektórzy boją się, drudzy próbują uciec, trzeci walczyć z Monokumą, a czwarci pogodzili się z losem i czekają na śmierć. Różnorodność charakterów daje do myślenia i większość z nas z pewnością porówna siebie do jednego z nich. Antagonista na domiar wszystkiego co chwilę rzuca cynicznymi żartami lub daje nawet życiowe rady.

„Każdy człowiek czegoś żałuje i chciałby cofnąć się w czasie, by to zmienić. Ale nie ja! Bo jestem pierd@#$%ym niedźwiedziem.”

„Właśnie odkryłem potęgę emotikon! Nieważne jak bardzo jakieś zdanie może być smutne, jak dasz po nim uśmieszek to nagle zmienia się jego znaczenie! Na przykład: Jesteś na pikniku i znajdujesz martwe ciało! XD”

Kwintesencją Danganronpy są tzw. posiedzenia klasowe (z ang. Class Trials), podczas których mamy za zadanie odkryć kim jest morderca. Jest to prawdziwy festyn logicznego myślenia. Mamy tutaj kilka mini gierek, w trakcie których będziemy łączyć fakty w jedną, spójną całość. Podczas debat naszym zadaniem jest strzelić pociskiem z danym dowodem w zeznanie któregoś z bohaterów, by znaleźć niezgodność. Pozostałe mini gry zależą od sytuacji. Będziemy mieli okazję zagrać w wisielca czy udać się w podróż po własnym umyśle. Jednak najlepszą jest chyba tzw. panic talk action, które polega na bombardowaniu pociskami wrogich argumentów. Zabawa jest przednia, ale wymaga nieco wysiłku intelektualnego, by móc połączyć ze sobą wszystkie dowody i znaleźć winnego.

Po każdym posiedzeniu musimy w formie mangi przedstawić, co tak naprawdę się stało. Zasady są takie same w obu odsłonach, ale różnią się szczegółami. Po przedstawieniu końcowego argumentu Monokuma dumnie ogłosi czy udało nam się poprawnie odszukać winnego. Jeśli tak, czeka go egzekucja. Tak, dobrze przeczytaliście, bowiem zasady antagonisty są jasne: „Jeżeli na posiedzeniu klasowym dobrze wytypujecie mordercę, czeka go kara. Jeżeli zaś wybierzecie osobę niewinną, wszyscy poniesiecie karę, a morderca zostanie wolny.” Karę można różnie interpretować, jednak Monokuma wyraźnie zaznacza na początku obu części, że karą jest właśnie egzekucja, czyt. utrata życia.

Danganronpa 1-2 Reload, w skład której wchodzi Trigger Happy Havoc oraz Goodbye Despair, to bardzo dobra propozycja dla osób lubujących się w skomplikowanej fabule z masą różnorodnych postaci. Groteska wręcz wylewa się z ekranu, a różowa krew stoi w kontraście do konceptu produkcji. Jest to visual novelka, a więc trzeba dużo, bardzo dużo, czytać, by wszystko ogarnąć. Mi wystarczyło przeskoczyć kilka dialogów, by totalnie zgubić się w narracji. Na całe szczęście cały skrypt można nadrobić w stosownym menu. Jeżeli ktoś z was wzbrania się do tej pory przed odpaleniem visual novelek, uważa, że to głupie gry lub po prostu nie przepada za nimi, możecie śmiało zacząć przygodę z nowym gatunkiem od Danganronpy. Mój przypadek to potwierdza. Zagrajcie chociaż dla Monokumy, którego cytaty przewijają się w nagłówkach recenzji.

„Oskarżasz mnie o mówienie nieprawdy? Ile ty masz lat, 10? Myślisz, że lądowanie na księżycu też było sfałszowane? No co ty! Jeżeli istniałaby Nagroda Nobla za Głoszenie Prawdy, zająłbym pierwsze, drugie i czwarte miejsce!”

Tak, mój avatar to właśnie Monokuma z Danganronpy.